با سلام
ضمن عرض پوزش و تشکر از کلیه عزیزانی که در طول یک هفته گذشته با پیامهاشون باعث شدن که من احساس تنهائی نکنم! بالاخره بعد از چند روز بیماری ، امروز وضعیت به گونه ای شد که بتونم یه چیزی توی این غروب غم انگیز بنویسم. کار امروز اسمش هست «تیر دل!» و از سروده های خودم هست. امیدوارم خوشتون بیاد ،در ضمن خوشحالتر هم می شم اگه نقد و نظر خودتون رو هم با من در میون بگذارید.
گاهی دلم برای دلت ،تیر می کشد
دستان شوم حادثه، زنجیر می کشد
روح بلند و سرکشت ای قبله گاه محض!
من را به میهمانی تکفیر می کشد
چشمم به روی تک تک خط های چهره ات
نقشی به جاودانی تصویر می کشد
امّا برای آنکه مرا مضطرب کند
عکسی به ترسناکی یک شیر می کشد!!
قلبم برای دیدن تو تند می تپد
حتی خدا بر این همه تکبیر می کشد
با خود که می کنم گله از عشق سرکشت
مهرت بروی آینه شمشیر می کشد!
رویای چشمهای نگون بخت صادقت
بر روی خاطرات دلم قیر می کشد
در پشت خنده های دروغین دلکشت
زنگ خطر برای من آژیر می کشد
یک ضربه و تلنگر و یک التهاب سرد!
روح مرا به ساحت تقدیر می کشد
جنگ و جدل نداشته ام من، غمت ولی
هردم مرا به ورطه تحقیر می کشد
باشد! بمان برای خودت ای امید دل!
امّا دلم برای دلت ، تیر می کشد!!!
غروب کارون
سلام
از روز عید فطر که خبر فوت ایلیا پطروسیان رو شنیدم ، دست و دلم به نوشتن نمی رفت. اما امروز از پارسی بلاگ ایمیلی به دستم رسید که به طور قطع برای همه شما فرستاده شده ، از تون می خوام که توی این برنامه ختم قرآنی که تدارک دیده شده شرکت کنید. ایلیا منتظر شماست!
هر وقت کسی پر می کشه ، مفهوم این شعر رو بیشتر درک می کنم:
زندگی حسّ غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ....
مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید....
برای اینکه یاد و خاطره ایلیا رو به نحو شایسته تری گرامی داشته باشیم ، یک دوبیتی رو که در آخرین مطلبش (30/7/84) توی وبلاگش نوشته بود واسه تون می نویسم. این مطلب رو عینا از صفحه اول لوح دل کپی کردم:
بسوزان هر طـــریقی می پسندی
کــه آتش از تو و خاکــــستر از من
بکش چون صید و در خونم بغلطان
تـــــماشا کـــردن از تــو پرپر از من
ندارم چون مطاعی دیگر ای عشق
بگیــــر انگشت و این انگشتر از من
مـــرا کـــن زائــــر بـــابای زیـــــنب
که خـون ســر از او چـشم تر از من
اما بعد از یادی از ایلیای عزیز شعری از خودم رو با عنوان خط خطی تقدیم عزیزان می کنم. امیدوارم خوشتون بیاد. چقدر خوب می شد اگر زائر بعدی بابای زینب من بودم!
خطی کشم بر نام تو
خطی به روی یاد تو
خطی به رنگ خط خطی
بر تارک رویای تو
خطی می خواهد مرا
آشفته در غوغای تو
خطی که می سازد رها
من را ز استثمار تو
خطی به روی صفحه ای
تا انتهایش خط خطی
می دانم عشقت یک خط است
از یک کتاب صد خطی
هر خط دروغی از دل است
آشفته از آن صد دل است
اما دلم می خواهدش
خط و خط و خط.... خط خطی
غروب کارون
سلام
شبهای قدر هم سپری شد و رفته رفته به انتهای ماه رمضان هم داریم نزدیک می شیم. امیدوارم خداوند به همه ما توفیق درک عظمت رمضان را عنایت کند.
اما امروز شعری با عنوان پنجره (پر پرواز) رو براتون می نویسم. از کارهای خودم هست و امیدوارم من رو از نظرات خودتون بی نصیب نذارین.
من در آنسوی افق
پرپرواز ندارم اما، فکر پرواز تو ام
و تو در گوشه تاریک اتاق
فکر یک پنجره رو به قفس!
****
تو بپر تا لب مرز برهوت
تو برو تا ته احساس وجود
پرپرواز ندارم که شوم همسفرت!
****
من تمام این ره پر حادثه را
در خیالم به امید پر پرواز تو می پیمایم
غروب کارون
سلام
فرارسیدن سالرزو شهادت مولی الموحدین امیر المؤمنین حضرت علی علیه و علی اولاده صلاه و السلام رو به تموم عزیزان تسلیت عرض می کنم.
امیدوارم که در طول شبهای مهرانگیز قدر ، خداوند آنچه را که شایسته مان می داند ارزانی مان کند و همه دوستان را به خواسته های قلبی شون برسونه.
هبوط خداوند....
امشب دلم برای حقیقت گرفته است
آشفته حال و غم زده کنجی خزیده است
امشب صفای زلفک نازت به دست باد
آشفته گشته جلوه ای از اوج ماتم است
فرقت شکافت؟ قصاص حقیقت است این!
پاداش عدل و داد و حقیقت مبرهن است
این فرق تو نبود که آشفته شد چنین
این پارگی مصحف و قرآن انطق است
تنها توئی، امیر همایون نهاد من
کن ناله ای که رمز معمای اعظم است
ای بنده حقیقت و ای عبد کردگار
امشب خدای تو چه به خلقت مفخر است
دست ستم نبود که فرق علی شکافت
این یک ترک به ساحت آئینه جم است
آواز عاشقانه تو ذکر سجده شد
ای آنکه زخم تیغ به فرقت مزّین است!
در خلوت شبانه خود زمزمه کنم
سنگین مصیبتی که در این شب مسّلم است
امشب شب سقوط حقیقت به مزبل است
آری! شب هبوط خداوند احمد است....
غروب کارون
سلام
دوباره فرصتی دست داد تا باز هم در کنار شما عزیزان باشم.
شعری از یکی از جوانان آینده دار این مملکت یعنی خانم کتایون پوروندی از استان فارس تحفه ای ست که برایتان آورده ام. امید که مقبول افتد...( حال می کنی کلماتو؟؟؟؟؟!!!!)
تو مثل راز پائیزی و من رنگ زمستانم
چگونه دل اسیرت شد؟ قسم بر شب نمی دانم
تو در یائی ترینی آبی و آرام و بی پایان
و من موج گرفتاری اسیر دست طوفانم
تو مثل آسمانی مهربان و آبی و شفاف
و من در انتظار قطره های پاک بارانم
تو فکر خواب گلهائی که یک شب باد ویران کرد
و من خواب تو را می بینم و لبخندپنهانم
شبی یک شاخه نیلوفر به دست آبیت دادم
هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم
بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم مرد
دعا کن وقت دیدار تو باشد وقت پایانم
به نظر من که شعر لطیف و سرشار از احساسات پاک وزلال یک شاعر است. اما می توانست بهتر از این هم باشد.مثلا از حرف واو در ابتدای مصرعهای دوم زیادی استفاده شده . نظر شما چیست؟
