سلام

دوباره آمدم ... پس از ... نمی دانم چند ماه !! مدتی نبودم... نه اینجا و نه هیچ جای دیگری... نه خودم و نه هیچکس دیگری... حالا آمده ام و هستم تا .... نمی دانم کی! ولی حالا که هستم می خواهم تو هم باشی ... تو که حتی در نبودنم هم آمدی . زنگ را زدی ... و من شرمنده ماندم از اینکه در خانه نبودم... یار همراه ! از تو ممنونم برای همیشگی بودنت ... شعری که در زیر می خوانید آخرین کارم است ... چهارماهه است ... قرار بود برای عید بنویسمش اما به هزار دلیل موجه و غیر موجه نشد... نتوانستم.... اما حالا می نویسم ... کم کار شده ام ... ور رفتن با فرمولهای دینامیک و مکانیک و تیک تیک و.... هزاران ایک دیگر رمقی برایم نمی گذارد و غم نان هم مزید بر علت می شود گاهی...!!

از همه دوستانی که در این مدت بوده اند و نیوده ام که به استقبالشان بیایم دوباره ممنونم و هزاران باره شرمنده روی ماهشان... راستی ! تا یادم نرفته : عید تون مبارک!!

تو

قطار شب رسیده و نفس شماره می زند

به هر عدد رخ تو و به هر رقم نگاه تو

و من که فکر می کنم

به ازحام واژه و

به اتفاق تازه و

به اسم رمز تازه .... تو!!

و شعر زاده می شود

میان دستهای تو

درون سطح بسته ای

به نام چشمهای تو...

و شعر تازه می شود

شبیه انحنای تو

شبیه لب شبیه تو

شبیه خنده های تو...

تمام می شوم من و شروع می شود بهار

که تازه تر رسیده از شمیم عطرهای تو

برای بودن تو و قدم زدن کنار تو

دلم کمانه می کند به سمت لحظه های تو

یک من و یک تو و یکی تو و یک نه من!!

که چون نوئی کجا و این دلی که جای پای تو؟!!

غروب رفته است و هم هوای تو به سر زده

همیشه هرکجا تو و طنین نغمه های تو.....

بهار 87

اهواز