غزل (237)

نــفــس بـرآمـــد و کــام از تـــو بــر نـمــي آيـد

فـغـــان ؛ کـه بـخـت مـن از خواب در نمي آيـد

صــبـا بـه چـشـم مـن انـداخـت خاکي از کويش

کــــه آبِ زنــدگـــي‌ام در نــظــــر نــمــي آيــد

ســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلام ؛

با شرح و توضيح غزلهاي (235) و (236) حافظ به روزيم

چشم به راه مهرباني هايـتـان

مـــانــــا بـاشــيــد و کـامـــروا .