تا «سپيده دمان» ،

مهماني بود.

و خنده بود
پچ پچ بود


تکرار وعده هاي نهاني بود.


آنشب که ديو وحشت،
با توطعه گران به تباني بود،


آنگونه اي که « افتد و داني بود.»

شب بود.

پاييز بود و سوز سحرگاهان بود.
من بودم و سکوت خيابان بود

و روح،

-- روح ساده ي معصومي؛

که آخرين دم از نفسش را؛

در صولت سپيده دمان زد.


و هيچکس،

بر مرگ اين شهيد؛

-- سرشک نيفشاند.

جز من که بهت،

-- حتا...

حال اين سخن نگفته بماند،


--بهتر--

دومنظومه / در رهگذر باد / حميد مصدق